[NC] Inside Me Ch.8
“นายกล้าต่อต้านฉันเหรอ”
“...”
“ได้..”
ร่างสูงลุกขึ้นเข้าไปไกลร่างบางช้าๆ
ดวงตาสวยจ้องมองอีกฝ่ายก่อนจะค่อยๆขยับตัวถอยหลังเมื่อสัมผัสได้ถึงอันตรายที่กำลังเข้ามาใกล้
“ขยับออกไปนะ..”
“หึ..อยากให้ฉันสนใจนักไม่ใช่เหรอ..”
เซฮุนย่อตัวลงชันเข่าต่อหน้าคนตัวเล็กที่ตัวเริ่มสั่นเทิม
มือหนาช้อนใบหน้าสวยข้นมาจ้องมอง ก่อนจะแสยะยิ้มขณะมองดวงตาคู่สวยที่สั่นวูบ
นิ้วหัวแม่มือลูบไปตามริมฝีปากบางช้าๆ
“ฉันจะจัดให้ตามที่ขอ..
“ไม่ใช่นะ!! อื้อ!!”
คำพูดถูกกลืนกลับลงคอไปเมื่อริมฝีปากทั้งสองประกบกันแน่น ใบหน้าสวยพยายามเบนหนีจากสัมผัสนี้
แต่ถูกมือหนารั้งท้ายทอยไว้แน่นจนไม่อาจจะหันหน้าไปไหนได้
กลิ่นคาวเลือกคละคลุ้งอยู่ในปาจนรู้สึกเวียนหัว
ทรมาน..ร่างบางกำลังรู้สึกทรมาน..
สัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้เต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนอยากจะหนีไปให้ไกล
ร่างกายบางพยายามขยับหนี แต่ยิ่งหนีมากเท่าไหร่..ภายในกลับยิ่งต้องการ ร่างทั้งร่างถูกผลักให้ลงไปนอนกับพื้นก่อนที่ดวงตาคมจะจ้องมองดวงตาที่สั่นไหวคู่นั้น
“หึ...ทรมานเข้าไปสิ..”
“...”
“กลัวฉันหรือไง..”
“ปล่อยฉัน!!”
“หึ..”
“ฉันบอกให้ปล่อยฉันไง!!”
“ฉันจะปล่อยนาย...”
“...”
“หลังจากกำราบปิศาจจอมหยิ่งผยองแบบนายแล้ว..” ดวงตาโตเบิกกว้างก่อนจะเริ่มดิ้นอีกครั้งเมื่อร่างสูงก้มลงมาสัมผัสซอกคอขาว
ยิ่งดิ้นเซฮุน ก็ยิ่งเพิ่มสัมผัสมากขึ้น
ข้อมือบางทั้งสองถูกรวบไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียว
“อ..อื้อ..”
เสียงครางหวานหลุดออกมาเมื่อมือหนาอีกข้างลอดใต้เสื้อไหมพรมขึ้นมาสะกิดเม็ดติ่งสีชมพู
นิ้วยาวบดขยี้เม็ดนั่นก่อนที่ริมฝีปากจะเลื่อนขยับมากระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหูเรียว
“ต้องการหรือยังล่ะ..”
“ม..ไม่มีทาง..อ..อือ..”
“แต่ร่างกายนายต้อการฉัน”
“อย่า..อือ..เอามือสกปรก..อืม..มาสัมผัสฉัน”
“มือสกปรกงั้นเหรอ”
“...”
“นายเองก็สกปรกเหมือนกันนั่นแหละ..” มุมปากหนาแสยะยิ้ม ก่อนที่เสื้อผ้าที่ห่อหุ้มกายบางจะค่อยๆถูกถอดออกทีละชิ้นจนหมด
เผยผิวขาวเนียนที่น้อยคนจะได้เห็น ริมปีปากหนาไล่สัมผัสกลิ่นหอมหวานจากกายบางช้าๆ
ต่างกับร่างบางที่กำลังรู้สึกทรมาน
สมองสั่งให้ต่อต้าน..แต่จิตใจกลับยิ่งต้องการ..
ต้องการให้อีกฝ่ายสัมผัสมากกว่านี้..
ร่างกายบางถูกลิ้มรสมาเรื่อยจนมาถึงแกนกายสีขาวนุ่ม
มือหนายกขึ้นมาสัมผัสมันอย่างแผ่วเบาจนร่างบางบิดไปมาด้วยความเสียงซ่านจนอดไม่ได้ที่จะร้องครางออกมาเสียงดัง
“อ..อือ..”
“ว่าไงล่ะ..จะให้ฉันหหยุดไหมล่ะ”
“อ..อื๊อ..อ..อย่าจับมัน..”
“ยังจะปากแข็งอีกนะ..”
“อ..อือ..”
“ก็ดี..ฉันจะได้สนุก” มุมปากหนาแสยะยิ้มก่อนที่มือหนาจะสาวแก่นกายนุ่มนั้นอย่างแรง
จนแก้มนวลขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเสียวซ่าน หยาดน้ำตาค่อยๆไหลลงอาบแก้มนวล
เกลียด..
เกลียดโอเซฮุน..
สัมผัสทรมานนี้ยังคงดำเนินไปจนร่างบางทั้งร่างกระตุกออกมา
น้ำสีขาวขุ่นเปรอะออกมาจนเลอะมือหนาเต็มไปหมด ดวงตาคมตัดมองดวงตาสวยที่เหม่อลอยแล้วมีน้ำตาใสไหลออกมา
มุมปากหนาแสยะยิ้มก่อนจะจับปลายคาสวยให้หันมาจ้องหน้าตนเอง
“เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลย ทำไมตอนนี้นิ่งไปซะล่ะ”
“...”
“ยอมแพ้แล้วเหรอปิศาจน้อย..”
“...”
“แต่จะให้ฉันหยุดตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะ..”.เซฮุนพูดดก่อนที่ร่างบางทั้งร่างจะกระตุกอีกครั้งเมื่อช่องทางสีหวานถูกนิ้วเรียวยาวสัมผัส
ใบหน้าเหยเกยบ่งบอกความเจ็บปวดที่ได้รับ ริมฝีปากบางเม้มแน่เพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกมาได้
“ร้องออกมาสิ..”
“...”
“ฉันจะทำให้นายร้องออกมาให้ได้เลย..ปิศาจน้อย”
นิ้วเรียวยาวเริ่มขยับเล็กน้อยจนร่างบางสั่นไปตามจังหวะ
ช่องทางที่ไม่เคยมีใครสัมผัสกำลังตอดนิ้วเรียวของร่างสูงจนยากที่จะขยับได้
ริมฝีปาหนาจึงก้มลมไปดูดคลึงเม็ดติ่งสีชมพูอย่างแผ่วเบาจนร่างบางเกือบหลุดครางออกมา
ร่างกายบางกำลังต้องการ..
ต้องการสัมผัสอันน่าขยะแขยงนี่..
น้ำตายังคงไหลออกมาเลอะแก้มนวลขาว
ก่อนจะหลับตาแน่นเมื่อช่องทางสีหวานถูกเปลี่ยนจากนิ้วมือเป็นบางอย่างที่แน่นยิ่งกว่า
กลิ่นคาวเลือดไหลออกมาจนรู้สึกเจ็บปวด แรงกระหน่ำเข้ามาราวกับสัตว์ป่าที่กำลังขย้ำเหยื่อให้ตายลง
“อึก..ฮึก..พอ..อือ..พอแล้ว..”
“เรียกชื่อฉันสิ..”
“ฮึก..เซฮุน..พอแล้ว..ฉันบอกให้พอไง!!”
“ไม่มีวัน..”
เสียงร้องไห้คลอดังไปพร้อมกับบทรักอันแสนยาวนานนี่จนในทั้งสุดมันก็สิ้นสุดลง
ใบหน้าคมจ้องมองใบหน้าที่ยังคงร้องสะอื้นออกมาไม่หยุดจนดูน่าสงสาร
ตามร่างกายเต็มไปด้วยรอยแดงที่เกิดจากฝีมือของเขา
ราวกับแก้วที่กำลังจะตกแตกในไม่ช้า..
นิ้วเรียวยกขึ้นเกลี่ยน้ำตาที่ไหลอยู่ข้างแก้มนวลก่อนที่จะก้มลงไปสัมผัสริมีปากนุ่มอีกครั้ง
ร่างบางได้แต่หลับตาลงพร้อมกับสติที่ค่อนข้างจะเลือนลาง
มีเพียงเสียงกระซิบที่แผ่วเบาของหูก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป
“นายเป็นของฉัน..ห้ามนายหนีไปอีกนะ..”
กลับไปให้กำลังใจไรต์ด้วยนะคะ :: #ฟิคฮุนเฉินism - Chapter 8
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น